Ann Simons (1980) is voormalig topjudoka en ondernemer. Op de Olympische Spelen in 2000 haalde ze op 20-jarige leeftijd een bronzen medaille. Na jaren van blessures en mentale druk, stopte ze in 2006 met judo. Na haar carrière zocht ze haar weg in het bedrijfsleven. Nu coacht ze jonge ondernemers, met een grote focus op het evenwicht tussen het najagen van hun droom en hun eigen mentale welzijn. Zij getuigt over haar eigen ervaringen in De prijs van de winnaar, en adviseerde de makers doorheen het hele productieproces.
“Topsport is voor mij de universiteit van het leven geweest. Aan topsport doen op jonge leeftijd beïnvloedt de ontwikkeling van een kind naar een volwassen persoon, de impact is enorm. Topsport brengt zowel positieve als negatieve elementen op iemands pad. Meestal wordt er ingezoomd op de positieve aspecten van topsport en dat is goed. Topsporters zijn rolmodellen, voorbeelden voor onze kinderen, de trots van een natie. De prestaties van topsporters brengen heel vaak hoop in iemands leven, en hoop is een krachtig gevoel.
Maar achter de prestaties zitten er mensen. Mensen die de lat doorgaans zeer hoog leggen. Mensen waarvoor het nooit goed genoeg is, want elk detail telt. Mensen met een droom. Mensen die bereid zijn tot het uiterste te gaan om die droom om te zetten in doelen en succes. En dat is een mindset dit hen heel vaak zeer kwetsbaar maakt. Maar kwetsbaarheid is taboe.
Topsporters kunnen hun grenzen heel moeilijk bewaken. Ze hebben een droom. En voor die droom moet alles wijken. De honger om de beste van de wereld te zijn is zo groot dat er over de grens gegaan wordt door de topsporter zelf, maar vaak ook door zijn omgeving. Bewust of onbewust. Een grens die telkens heel subtiel verlegd wordt. Een grens die verder ligt dan het ethisch en intuïtief toelaatbare. Een grens waarvan de omgeving niet wil weten dat ze bestaat.”
“Grenzen respecteren bij topsporters respecteren is niet relevant.
De beste van de wereld worden: dát is waar het voor de topsporter – en heel vaak ook zijn omgeving – om draait. De beste van de wereld worden, en dat tegen elke prijs. De droom van de sporter is niet langer zijn eigen droom, het is ook de droom van zijn omgeving en als het even meezit de hele natie geworden.
De prijs die de topsporter betaalt om de beste van wereld te zijn is hoog, vaak te hoog. Over pijn – zowel mentaal als fysiek – mag niet gesproken worden. Waardoor de druk stijgt en stijgt. Er wordt zelden of nooit stilgestaan bij de vraag hoe de sporter zich voelt, omdat een kritische blik hierop dromen in duigen laat vallen. Grensoverschrijdend gedrag in topsport (mentaal, emotioneel, fysiek en seksueel) wordt ook vandaag helaas nog al te vaak aanvaard. Wie de top wil bereiken, moet het er bij nemen. Maar de pijn en de druk die dat gedrag met zich brengt, is vaak ondraaglijk. De gevolgen ervan laten zich jaren later nog voelen. Ook als de droom vervlogen is en het laatste applaus uitgestorven, knaagt het trauma binnenin verder. Deze kant van topsport belichten is moedig maar vooral zeer waardevol. Niet om na te trappen, niet uit frustratie, maar om een boodschap van kwetsbaarheid en hoop te brengen. Net zoals de medailles dit doen.
Grensoverschrijdend gedrag is nooit oké. Iedereen zou de keuze moeten hebben om zelf de grens te trekken, zonder dat dit gevolgen heeft voor zijn of haar carrière. Topsporters zouden zélf hun grenzen moeten kunnen aangeven, altijd en overal. In een ideale wereld wordt er aan topsport gedaan zonder dat de toekomst van de topsporter wordt gehypothekeerd. Bestaat het risico toch op een impact op langere termijn, moet hier samen met de topsporter bewust over worden nagedacht.
Om daartoe te kunnen komen, moet grensoverschrijdend gedrag in topsport een gezicht en een verhaal krijgen. De samenleving en de topsporters zelf hebben het recht dat ook de andere kant van topsport belicht wordt. Alleen zo kunnen we voor huidige en toekomstige generaties topsporters een duurzame en veilige omgeving creëren.
Daarnaast leeft bij mij de hoop dat door onze getuigenissen mensen op een manier geraakt worden.
Misschien inspireren we mensen om kleine of grote zaken in hun eigen leven aan te pakken. Topsport als spiegel voor de samenleving. Misschien kunnen we een mama die vermoedt dat haar dochter aan een eetstoornis lijdt, de moed geven om het gesprek met haar kind aan te gaan. Misschien kunnen we de kracht geven aan een papa om na te denken over een alternatief omdat hij op zijn werkplek gepest wordt. Misschien kunnen we hoop geven aan een tiener die met donkere gedachten kampt, zodat hij hulp gaat zoeken. Al raken we maar één iemand, dan is ons opzet geslaagd.
Bijdragen om de kracht van de kwetsbaarheid bespreekbaar te maken en bijdragen om voorbij de schaamte de moed te hebben je eigen pad te volgen, is de belangrijkste reden waarom ik de trekker van deze documentaire reeks wil zijn.
Immers, ooit wilde ik de beste van de wereld zijn, nu wil ik alleen nog een topsportwereld waarin iedereen zich veilig voelt.”
Ann Simons
Merk van Wingmen NV – BE0691.905.750
Voorwaarden | Cookie instellingen | Webdesign door Headr.
